Salsa in Cuba!!

Vanaf eind oktober tot en met half december had ik 6 weken vrij. De eerste 2 weken heb ik samen met mijn broertje doorgebracht. Daarna hebben we 1 week salsales gehad in Havana (met Cubaanse prive-leraar) weliswaar in een groep

Hoop dat de foto's voor zich spreken. Mocht iemand nog een extra toelichting willen, dan kan dat altijd natuurlijk!!

En oja, het was zo leuk... dat ik alweer geboekt heb om terug te gaan!! 28 januari zit ik weer in het vliegtuig!!

Leuk dat jullie meereizen!!

xx marlies

Met Isi in Marokko

Deze zomer een mooie trip naar Marokko gemaakt met collega Ismael.

Ontzettend genoten, kijk maar naar de foto's.

Panama

Het is een jaar geleden, maar ik ben terug! Voor 1 maand zit ik in Panama en Costa Rica. Daarna begin ik mijn nieuwe baan bij HVO Querido in een daklozenopvang.

Heb anderhalve week om alleen rond te reizen door Panama en daarna sluit ik me aan bij een georganiseerde groepsreis door Costa Rica.

Direct bij aankomst krijg ik alweer dat lekkere gevoel. Het is warm, de mensen zijn vriendelijk, doch op het vliegveld wat opdringerig en spreken Spaans. Ik heb me totaal niet voorbereid, maar al snel pak ik het weer op en kan ik me verstaanbaar maken.

In Panama City brengt Mario, of zoals hij zichzelf noemt Supermario me naar het Hostel. Daar krijg ik weinig uitleg. Pak maar bus 2 naar Casco Viejo, dan een stukje wandelen naar de vismarkt, dan de bus naar Panama Viejo en dan terug naar huis. Zo gezegd, maar dus niet zo gedaan...

Bus 2 kon ik vinden. Maar ze noemen de bussen hier niet voor niets Diablos Rojos (rode duivels). Het is een hel om erin en eruit te komen. Maar ik ben al enigszins getraind en wurm mezelf erdoor. Tot Allbrook gaat het goed. Op de terugweg pak ik vermoedelijk de verkeerde bus en kom ik in een gebied die ze absoluut afraden voor toeristen. In de bus voel ik me veilig en besluit te blijven zitten totdat ik weer in veilig gebied ben. Als ik daar ben stap ik uit, maar heb ik geen idee waar ik ben. Dan blijk ik bij toeval naast de vismarkt te zijn uitgestapt. Erg leuk om rond te lopen en al die verse vis te zien liggen, maar met iedereen die me aanstaart durf ik nog niet mijn camera te pakken. Na een stukje lopen zit ik in Casco Viejo waar de president woont. Op een uitkijkpunt ontmoet ik een Japans meisje en samen verkennen we ´s middags de buurt en lunchen we. Zij vertrekt de dag erna weer terug naar huis. Het is machtig om te zien hoe alle schepen wachten in de rij om het panama kanaal op te mogen. Ze moeten door de sluizen van Miraflores waar ze soms een dag of meer op moeten wachten. Dat scheelt wel een heel stuk varen. Het is de enige manier om van de Pacifische kust naar de Caribische te komen zonder om een heel continent te varen.

De dag erna bezoek ik de sluizen van Miraflores. Dat is echt heel indrukwekkend. Er zijn 2 sluizen en daar passen enorme vrachtschepen en cruiseschepen in. Het is een hoogtepunt voor de bezoekers van de sluizen, maar ook voor de mensen op de boot. Hoop dat de foto's de sfeer goed weergeven.

Dan besluit ik naar de eilanden van San Blas te gaan in de Caribische kust. Die zijn van de Kuna gemeenschap. Ik ga naar het eiland van Toni. Het is een bounty-eiland van 80 meter doorsnee ongeveer. En.. ik blijk de enige toerist te zijn. Het eiland is voor mij!! Haha. De mensen die er werken zijn heel aardig en ik ben 3 dagen gebleven. Hercidio mijn gids/aanspreekpunt op het eiland is erg vriendelijk net als iedereen eigenlijk. Ik lees veel, snorkel, zwem en bezoek de familie van Hercidio op een ander eiland en 's avonds spelen we dammen en leer ik Kuna taal.

Nu ben ik terug in Panama City en mis ik het eiland al. Maar morgen ga ik naar andere eilanden die Bocas del Toro heten en daar verder genieten tot ik me dinsdag bij de groep in Costa Rica aansluit.

60% verdwaald (Quilotoa)

Hoi!

Na het droevige afscheid van Martine hebben Marly en ik ons herpakt en een plan gemaakt voor de resterende maand. We hebben wat relaxdagjes ingepland, maar voordat we daaraan beginnen was het nog tijd voor wat inspanning wat tegelijk heel ontspannend werkt in de prachtige omgeving hier.

Eerst een klim van 300 meter tot de refugio op de vulkaan Cotopaxi. 300 meter, tja we hebben voor hetere vuren gestaan dacht ik.... Wat het verschil maakt met de eerdere beklimming van 1400 meter is de hoogte. Deze beklimming was van 4500 tot 4800 meter. Een echte ademhapper! Je wilt graag verder en de refugio had ik al vanaf het begin in het zicht, kippeneindje, piece of cake, te simpel, maar niets daarvan bleek waar! Om de 30 meter was een kleine pauze nodig om het hart weer wat rust te geven, om te kalmeren en om wat adem te happen. Helaas was het uizicht wat belemmerd door de wolken, maar hij kan weer op het lijstje ¨been there, done that´.

Dit verhaal heeft zijn naam te danken aan de Quilotoa loop die we daarna hebben gedaan. Een prachige tocht van 3 dagen waarvan het hoogtepunt het uitzicht op het kratermeer Quilotoa (zie foto´s). De 2e dag besloten we te voet te doen. De tocht van Islinivi naar Chugchulan staat bekend als 1 van de mooiste van Ecuador. Gemiddelde wandeltijd 4 tot 5 uur. Hoe anders kan alles lopen....(letterlijk en figuurlijk!) De beschrijving was opgebouwd uit zinnen als:

- en dan loop je op een paadje tussen de bosjes door omhoog

- na ongeveer 5 minuten lopen zie je een paadje aan je linkerhand

- bij de brug steek je niet over, maar loop je nog door tot je de boerderij recht voor je ziet.

- en nog veel meer van dit soort vage beschrijvingen.

Waarom is dit lastig???

1. Overal zijn bosjes!!

2. 5 minuten op welke snelheid?? Overal zijn paadjes!!

3. Welke brug?? We hebben er wel 4 gezien?

Afijn, we zijn dus compleet verdwaald voor ongeveer 60% van de route. Het leuke daarvan was dat we niet meer hoefden te discussieren over de route, want we waren het er allemaal over eens dat we van het pad af waren. Wat nog leuker was is dat we een prachtige alternatieve wandeling hebben gemaakt, met prachtige uitzichten, aardige mensen, koeien op de weg en door paadjes waarvan we er zeker van zijn dat die nog maar door weinige toeristen zijn gebruikt. Dat bleek bijvoorbeeld toen het jongetje van de foto zijn chocolaatje wat hij van ons had gekregen met papier en al in zijn mond stopte. Nog niet gewend aan dat soort verpakkingen en wel aan eten rechtstreeks uit de natuur, zoals de plant die hij ons aanbood.

Het meer was prachtig de volgende dag en nu zitten we in Banos, waar we morgen (en vanavond om 00.00 uur) Marly haar verjaardag gaan vieren en een tour van 3 dagen raften gecombineerd met de jungle in het vooruitzicht hebben.

Liefs Marlies

Das pech, camera weg!

Dag allemaal,

Hier weer een kleine update uit Quito. Martine en ik hebben in 3 weken tijd enorm veel van Ecuador mogen zien. Helaas kunnen we daarvan 1 week niet met jullie delen, aangezien in 20 minuten van onoplettendheid in de bus mijn tas is leeggehaald. Gelukkig kunnen we dankzij onze vriend Frank die we in de jungle hebben ontmoet wel foto´s daarvan met jullie delen want hij heeft zijn foto´s met ons gedeeld. En zie het resultaat!

En in de jungle maak je best wat mee. We hebben een gids Neizer die al 20 jaar in de jungle woont en alles ziet. Hij heeft altijd een gigantisch mes bij zich, want je weetmaar nooit. Je kunt oog in oog komen te staan met een jaguar als het even tegen zit (in mijn beleving, want anderen zouden dit een hoogtepunt noemen). We vissen piraña´s en zoeken naar kaaimannen in een rivier waar we later in zwemmen bij zonsondergang. Tja, mijn verstand zei de eerste dag nog dat dit niet overeenstemde met elkaar, maar later toch maar die duik genomen. Tijdens een wandeling door de jungle bleek dat als je te dicht bij een nest met wespen komt dat ze aanvallen. En ze hadden het op mij gemunt! De gids zei nog dat ze niet konden steken, maar ze kruipen in je haar en gaan direct op je hoofdhuid zitten. Er zaten er zeker 30 op me en in mijn haar. Eerst wegrennen van het nest zodat ik niet meer als aanbedreiging zou worden aangezien en toen ben ik verlost van alle beestjes.

Tijdens de nachtwandeling zien we enorme tarantula´s. De gids vangt met de hand een visje en voert deze aan de spin, die daarmee een maaltijd voor 3 maanden heeft. Ze gaan een gevecht aan wat de spin natuurlijk wint, maar heel bijzonder om te zien.

Vandaag is de laatste dag van Martine en de eerste van Marly. Nog een maandje!

Groet,

Marlies

Uyuni & Galapagos

Het is gewoon ongelooflijk allemaal hier!!

Ben vanuit San Pedro de Atacama door de woestijn naar Uyuni in Bolivia gegaan in een 3 dagen tour per jeep. Het hoogtepunt was de zoutvlakte van Uyuni. De grootste van de wereld. Overal waar je om je heen kijkt zout. Ideaal om grappige foto´s te maken (zie afdeling foto´s).

Daarna zat het toch ff tegen en werd ik behoorlijk ziek in Bolivia waar niemand daaraan schijnt te ontkomen. Ruim op tijd weer beter om Martine in Quito Ecuador te ontmoeten. Gezellig. Vanaf hier 3 weken samen. We hebben een strak schema gemaakt.

De eerste week Galapagos achter de rug. Snorkelen met schildpadden, haaien (tjes), zwemmen met zeeleeuwen, roggen. Wandelingen op de eilanden met prachtige vogels alwaar ons verteld werd dat het toch echt de vrouw is die kan kiezen uit alle mannetjes die vast een nestje hebben gemaakt en met een prachtige lokroep en rode keelzak (??) proberen de vrouwtjes te versieren.

Als je niet oppaste dan stond je per ongeluk op een leguaan of op een zeeleeuw die precies op een rots leek.

Kortom genoten!! Volop!! Collega´s van Doras nog bedankt voor mijn Q-dag t-shirt!!

xx marlies

Wijntjes, zwemmen en stappen

Hoi!

De periode van zeer actieve buitensportactiviteiten heb ik even achter me gelaten. Was namelijk beland in het gebied waar de beste wijnen vandaan komen. In zowel Chili (Casablanca valley) en Argentinie (Mendoza) ben ik naar wijnproeverijen geweest. Sommige te fiets (heen, want we besloten dat terugfietsen wellicht niet verantwoord meer was...) en andere zeer luxe met een geheel verzorgde excursie.

Ben weer wat beter thuis in de wereld van de wijnen en dat kan deze zomer in Nederland goed van pas komen!

Ook ben ik samen met Flavio, die wijngids was tijdens 1 van mijn excursies, naar het grootste zwembad van de wereld geweest dat in Chili ligt. Denk dan aan een baantje van 1 km!! Had er al mijn zinnen op gezet, maar na de eerste duik, bleek het grootste zwembad van de wereld niet alleen de grootste, maar misschien ook wel de koudste op onze aardbol. Dus is het geen baantje in de lengte geworden, maar in de breedte haha. Tijdens het zwemmen komt er soms een bootje voorbij zeilen of komt er een kayakker langs, want ook dit kan allemaal in dit enorme zwembad.

Hierna de meiden Marieke en Carin die ik ken uit Buenos Aires weer ontmoet en van Cordoba alleen het nachtleven meegekregen. Nu wisten we al dat dat laat begon en dus hebben tot 23.00 uur op bed gelegen. Om 00.30 uur zaten we bij de Chinees tenedor libre (all you can eat) te eten en om 2.00 uur stapten we de 1e disco binnen. En... die was geheel leeg!! De barman wist ons te vertellen onder het genot van een cocktail dat het rond 3.30 uur wel druk zou worden. En dat werd het ook, maar met allemaal stelletjes van rond de 40 a 50 jaar die de lokale dans ¨kwartet´ deden. We maakten dat we wegkwamen en op straat vertelden een paar jongens ons dat er een leuk feest was in club Era. Daar aangekomen om 4.00 uur bleek die ...... ook leeg! Wel heerlijke house muziek. Opnieuw wist een barman ons hier te vertellen dat het rond 5.00 uur druk zou worden. En dat was ook zo. Het bleek een afterparty en duurde tot in de vroege uurtjes.
De zaterdag is min of meer een herhaling van vrijdag geweest, alleen wisten we hier wel om 2.00 uur binnen te stappen in een van de grooste en drukste discotheken van Cordoba. Veel lol gehad. Maandag hebben we nog het museum van ´el che´ Guevara bezocht, wat ons meer vragen dan antwoorden over zijn leven heeft opgeleverd. Daar gaan we terug in NL wat aan doen.

Mijn oude vriendinnetje Becky van de Torres del Paine weer tegengekomen in Cordoba en met haar trek ik nu verder naar noord chili om vervolgens over de grens richting de grootste zoutvlakte van de wereld in Uyuni (Bolivia) te reizen. Dan richting La Paz om mijn vlucht naar Ecuador te halen, want daar tref ik mijn reismaatje Martine voor 3 weken!! Gezellig!

Liefs Marlies

Vulkaan Villarica en andere dagelijkse dingen...

Hoi allemaal!

Het is weer tijd voor een update, want het is alweer 2 weken geleden en er gebeurt zoveel hier elke dag. Zo ben ik ondertussen naar de Perito Moreno geweest. Een gletsjer in het plaatsje El Calafate (Arg). Foto´s spreken voor zich!

Na El Calafate was mijn volgende stop Bariloche. Dit staat bekend vanwege de vele meren die dit gebied rijk is. Mooie fietstocht gemaakt, wezen raften, dagje auto gehuurd en 7 merenroute gereden met vrienden uit de route 40 bus. Aangezien deze reis 36 uur duurde heb je aardig wat tijd om elkaar beter te leren kennen.

Daarna nog een tussenstop in het zeer gemoedelijk dorpje San Martin de Los Andes waar ik niets meer gedaan heb dan 2 dagen met de bootnaar Isla Quina Quila en daar op een heel verlaten stukje paradijs heerlijk liggen zonnen met iPod en boek.

Toen werd het tijd voor weer wat echt werk. Pucon in Chili leent zich daar heel goed voor. Het ligt aan de Chileense kant van het merendistricht en schijnt in het hoogseizoen niet normaal druk meer te zijn, maar nu het hoogseizoen voorbij is het een heel idyllisch plaatsje waar je de meest uiteenlopende buitensportactiviteiten kunt doen en gezellig kunt uithangen met wat lokals, wat weer goed is om mijn spaans een beetje bij te houden.

Maar goed, die vulkaan Villarica...!!! Moest er ´s morgens om 6 uur uit, want om 6.30 uur vertrokken we. Dan spullen passen en rugzak vullen met eten en uitrusting. Om 7.45 uur begonnen we de tocht. Zou eigelijk de eerste 400 meter met de lift doen, maar vw de te harde wind deed die het niet. Oke toch eigenlijk voor watjes! Dus daar begon ik aan mijn klim op 1400 meter. De top was op 2850. Na anderhalf uur en de eerste 400 meter zeiden ze dat we nu het ergste hadden gehad wat me echt geruststelde. Achteraf bleek maar weer dat die Chilenen kunnen liegen als de beste.... Moeilijkste gehad m´n .... mijn god wat heb ik afgezien!! Aangezien de groep iets te snel voor me ging kreeg ik mijn eigen gids en die begon gezellig tegen me te kletsen enzo. Af en toe wist ik er een jaja, of sisi uit te gooien, maar meest van de tijd was het enige wat uit mijn mond kwam ¨ajb, 1 minuutje rust¨. Het was echt eentoppertje en hij liep voor me en sprak me moed in en stapje voor stapje kwamen we steeds verder. Toen moest ik specialegrampons onder mijn schoenen doen voor het ijs waarover we gingen lopen met punten eronder en een pikhouweel in mijn handen voor een eventuele noodrem mocht je vallen en naar beneden glijden. Voelde me zo stoer!! Nadat ik ein-de-lijk de top had bereikt na 5,5 uur ging die glimlach niet meer van mijn gezicht.

Terug naar beneden was nog vetter en kregen we een soort luier om, zodat we naar beneden konden glijden over de paden die we omhoog gemaakt hadden door de sneeuw.Super snel ging dat en echtlachen.Die avond naar een hotspring waar we in de buitenlucht in warmwaterbaden konden bijkomen van de tocht. En toen voor 11 uur in slaap gevallen...

Na een rustdagje in de rivier gesprongen voor Hydrospeed. Moeilijk uit te leggen, maar de foto´s spreken voor zich. Voor vertrek nam de gids nog even een flinke joint, want dan kreeg je het gevoel van vliegen over de golven nog beter ;-)

Meiden van handbal, succes morgen!! Ik reken op het kampioenschap!!

Liefs Marlies