Hoi!

Na het droevige afscheid van Martine hebben Marly en ik ons herpakt en een plan gemaakt voor de resterende maand. We hebben wat relaxdagjes ingepland, maar voordat we daaraan beginnen was het nog tijd voor wat inspanning wat tegelijk heel ontspannend werkt in de prachtige omgeving hier.

Eerst een klim van 300 meter tot de refugio op de vulkaan Cotopaxi. 300 meter, tja we hebben voor hetere vuren gestaan dacht ik.... Wat het verschil maakt met de eerdere beklimming van 1400 meter is de hoogte. Deze beklimming was van 4500 tot 4800 meter. Een echte ademhapper! Je wilt graag verder en de refugio had ik al vanaf het begin in het zicht, kippeneindje, piece of cake, te simpel, maar niets daarvan bleek waar! Om de 30 meter was een kleine pauze nodig om het hart weer wat rust te geven, om te kalmeren en om wat adem te happen. Helaas was het uizicht wat belemmerd door de wolken, maar hij kan weer op het lijstje ¨been there, done that´.

Dit verhaal heeft zijn naam te danken aan de Quilotoa loop die we daarna hebben gedaan. Een prachige tocht van 3 dagen waarvan het hoogtepunt het uitzicht op het kratermeer Quilotoa (zie foto´s). De 2e dag besloten we te voet te doen. De tocht van Islinivi naar Chugchulan staat bekend als 1 van de mooiste van Ecuador. Gemiddelde wandeltijd 4 tot 5 uur. Hoe anders kan alles lopen....(letterlijk en figuurlijk!) De beschrijving was opgebouwd uit zinnen als:

- en dan loop je op een paadje tussen de bosjes door omhoog

- na ongeveer 5 minuten lopen zie je een paadje aan je linkerhand

- bij de brug steek je niet over, maar loop je nog door tot je de boerderij recht voor je ziet.

- en nog veel meer van dit soort vage beschrijvingen.

Waarom is dit lastig???

1. Overal zijn bosjes!!

2. 5 minuten op welke snelheid?? Overal zijn paadjes!!

3. Welke brug?? We hebben er wel 4 gezien?

Afijn, we zijn dus compleet verdwaald voor ongeveer 60% van de route. Het leuke daarvan was dat we niet meer hoefden te discussieren over de route, want we waren het er allemaal over eens dat we van het pad af waren. Wat nog leuker was is dat we een prachtige alternatieve wandeling hebben gemaakt, met prachtige uitzichten, aardige mensen, koeien op de weg en door paadjes waarvan we er zeker van zijn dat die nog maar door weinige toeristen zijn gebruikt. Dat bleek bijvoorbeeld toen het jongetje van de foto zijn chocolaatje wat hij van ons had gekregen met papier en al in zijn mond stopte. Nog niet gewend aan dat soort verpakkingen en wel aan eten rechtstreeks uit de natuur, zoals de plant die hij ons aanbood.

Het meer was prachtig de volgende dag en nu zitten we in Banos, waar we morgen (en vanavond om 00.00 uur) Marly haar verjaardag gaan vieren en een tour van 3 dagen raften gecombineerd met de jungle in het vooruitzicht hebben.

Liefs Marlies