Het is een jaar geleden, maar ik ben terug! Voor 1 maand zit ik in Panama en Costa Rica. Daarna begin ik mijn nieuwe baan bij HVO Querido in een daklozenopvang.

Heb anderhalve week om alleen rond te reizen door Panama en daarna sluit ik me aan bij een georganiseerde groepsreis door Costa Rica.

Direct bij aankomst krijg ik alweer dat lekkere gevoel. Het is warm, de mensen zijn vriendelijk, doch op het vliegveld wat opdringerig en spreken Spaans. Ik heb me totaal niet voorbereid, maar al snel pak ik het weer op en kan ik me verstaanbaar maken.

In Panama City brengt Mario, of zoals hij zichzelf noemt Supermario me naar het Hostel. Daar krijg ik weinig uitleg. Pak maar bus 2 naar Casco Viejo, dan een stukje wandelen naar de vismarkt, dan de bus naar Panama Viejo en dan terug naar huis. Zo gezegd, maar dus niet zo gedaan...

Bus 2 kon ik vinden. Maar ze noemen de bussen hier niet voor niets Diablos Rojos (rode duivels). Het is een hel om erin en eruit te komen. Maar ik ben al enigszins getraind en wurm mezelf erdoor. Tot Allbrook gaat het goed. Op de terugweg pak ik vermoedelijk de verkeerde bus en kom ik in een gebied die ze absoluut afraden voor toeristen. In de bus voel ik me veilig en besluit te blijven zitten totdat ik weer in veilig gebied ben. Als ik daar ben stap ik uit, maar heb ik geen idee waar ik ben. Dan blijk ik bij toeval naast de vismarkt te zijn uitgestapt. Erg leuk om rond te lopen en al die verse vis te zien liggen, maar met iedereen die me aanstaart durf ik nog niet mijn camera te pakken. Na een stukje lopen zit ik in Casco Viejo waar de president woont. Op een uitkijkpunt ontmoet ik een Japans meisje en samen verkennen we ´s middags de buurt en lunchen we. Zij vertrekt de dag erna weer terug naar huis. Het is machtig om te zien hoe alle schepen wachten in de rij om het panama kanaal op te mogen. Ze moeten door de sluizen van Miraflores waar ze soms een dag of meer op moeten wachten. Dat scheelt wel een heel stuk varen. Het is de enige manier om van de Pacifische kust naar de Caribische te komen zonder om een heel continent te varen.

De dag erna bezoek ik de sluizen van Miraflores. Dat is echt heel indrukwekkend. Er zijn 2 sluizen en daar passen enorme vrachtschepen en cruiseschepen in. Het is een hoogtepunt voor de bezoekers van de sluizen, maar ook voor de mensen op de boot. Hoop dat de foto's de sfeer goed weergeven.

Dan besluit ik naar de eilanden van San Blas te gaan in de Caribische kust. Die zijn van de Kuna gemeenschap. Ik ga naar het eiland van Toni. Het is een bounty-eiland van 80 meter doorsnee ongeveer. En.. ik blijk de enige toerist te zijn. Het eiland is voor mij!! Haha. De mensen die er werken zijn heel aardig en ik ben 3 dagen gebleven. Hercidio mijn gids/aanspreekpunt op het eiland is erg vriendelijk net als iedereen eigenlijk. Ik lees veel, snorkel, zwem en bezoek de familie van Hercidio op een ander eiland en 's avonds spelen we dammen en leer ik Kuna taal.

Nu ben ik terug in Panama City en mis ik het eiland al. Maar morgen ga ik naar andere eilanden die Bocas del Toro heten en daar verder genieten tot ik me dinsdag bij de groep in Costa Rica aansluit.